همین اول کار تکلیف یک سؤال مهم را روشن کنیم، روزنامه ورزشی را چه به یک سوپراستار سینما؟ خب اگر به گواه تاریخ و شهادت خود ستاره، این سینما باشد که قهرمان ورزش را «زده و برده» (عین جملهای که خود استاد بر زبان آورد) چه؟!
****
مثل آغاز هر پدیده اجتماعی و مثل همهجای دنیا، سینمای ایران هم در بدو تولد همچون کودک نوپایی در محیط ناشناخته، قدم به هر راه میگذاشت و هرچیز را امتحان میکرد. زمین میخورد و باتجربه افتادن، بلند میشد. تقلید میکرد و میخواست به چشم بیاید. وام میگرفت از عرصههای دیگر و از بخت بد، ایران آغاز دهه 30 شمسی در تمام عرصهها مثل خودش نوپا و بیتجربه بود! بدون ستاره در ورزش و موسیقی. اگر امروز این سینما در جهان میدرخشد و اسکار و نخل طلا میگیرد، اگر امروز بزرگانی دارد که مایه فخر ایرانزمین هستند، همه و همه مدیون تجربیات و زحمات همان کودک نوپا هستند اما صنعت سینما وقتی رشد کرد که مردم با این پدیده آشنا و برای دیدن «ستارگانش» صف بستند. در اول صف «ناصر ملکمطیعی» بود و امثال مرحوم فردین این هنر هفتم را وارد زندگی ایرانیان کردند. بدون هیچ امکانات و تحصیلات آکادمیک و تنها برپایه عشق و استعداد شخصی. چگونه؟ ادامه مطلب ...